ოდესღაც

ოდესღაც ისინი, შვილო,

მიღიმოდნენ გულით

ან თვალებით;

ახლა მხოლოდ კბილებით თუ იღიმებიან

და მეც ყინულიან მზერაში ვირეკლები.

ოდესღაც იყო

გულიანად მართმევდნენ ხელს;

ახლა, უგულოდ მიწვდიან რა თავის მარჯვენას,

მარცხენა ხელით

მიქექავენ ჩემსას ისეც

ცარიელ ჯიბეს.

„მოიქეცი როგორცა გსურდეს,“

„მოდი უთუოდ!“-

მეუბნებიან, როცა მათთან მიწევს სტუმრობა.

ეს - ერთხელ, ორჯერ,

მესამედ კი - ო, უკაცრავად,-

მიჯახუნებენ ზედ ცხვირწინ კარებს.

ამაზე უკვე ბევრი რამე გავიგე, შვილო,

და გამოსაცვლელ ხალათებად მექცა ქცევები:

საშინაო და საგარეო,

სასხვაადგილო,

მათგან ნასწავლი პორტრეტების მზერა რომ ახლავს.

ამასთან ერთად

მივეჩვიე ღიმილსაც ასე,

მივეჩვიე ღიმილს კბილებით

და, როცა ვამბობ: „კარგად იყავით“,

იმ წუთს მე ვფიქრობ:

„წაუღიხართ თუნდაც ეშმაკსაც“.

მეუბნება:

„მოხარული ვარ თქვენი ხილვით“

და მოწყენისგან გაბეზრებული

მაინც ამატებს:

„რა მშვენივრად დრო გავატარეთ!..“

მაგრამ მერწმუნე,

დამიჯერე ეს სიტყვა, შვილო,

მე მინდა ვიყო შენნაირი,

გადავეჩვიო მინდა ბინძურ ამ თამაშებსაც

და ღიმილი შენგან ვისწავლო,

რადგან სარკეში მე ღიმილი უკვე მიმიგავს

გველის კბილების ანაზდეულ,

უეცარ კვესას.

მითხარი, შვილო,

როგორ შევძლო და გავიღიმო,

გავიღიმო როგორც ოდესღაც,

როცა შემეძლო

და შენსავით ვიღიმებოდი.


გაბრიელ ოკარა

ჩვენ ვართ ფუტურო ადამიანები, ჩალით დატენილი ადამიანები და ერთმანეთს ჩუმად ვეტმასნებით. ჩვენს თავის ქალაში თივა ხრაშუნობს და ფუყე მკერდით ვეჩურჩულებით ერთიმეორეს, და ამ ჩურჩულის უაზრო ფაჩუნი ბალახებში ქარის შრიალივით იკარგება, როგორც გატეხილი შუშის შარიშური, როცა სარდაფში თაგვები შლიგინობენ. უსახო ტანი, უფერო ლანდი, შებორკილი ძალა, უმოძრაო მიმოხვრა. თქვენ, – თვალის გაშტერებით სიკვდილის საუფლოში გადასულნო, მოგვიხსენეთ ჩვენ, არა როგორც სულნი, რომელთაც დაღუპვა თავისი ნებით დაიმკვიდრეს, არამედ უბრალოდ, როგორც ფუტურო ადამიანები, ჩალით დატენილი ადამიანები.