დაბრძანდით, მე ცოტა გრძელი სალაპარაკო მაქვს და უნდა დაბრძანდეთ. არ ვიცი, რაღაცით ვგრძნობ, რომ ფეხზე დგახართ. შემიძლია, განვაგრძო? უთუოდ გაღიზიანებთ, ჩურჩულით რომ ვლაპარაკობ, მაგრამ ეს პოზა არ გეგონოთ. საავადმყოფოდან ვრეკავ, ირგვლივ ყველას სძინავს, მორიგე ექთანსაც კი,მხოლოდ ერთი ღამის ნათურა ბჟუთავს, ყურმილი ტუჩებთან მაქქვს მიტანილი, ხელსაც ვაფარებ და ისე გელაპარაკებით. ნუ შეკრთებით. ნუ შეგაკრთობთ საავადმყოფო. მე თქვენი აცნობიც კი არა ვარ... მე ვარ... ოცდაცხრამეტი წლის ქალი, რომელსაც თავისთვის უჭირს რაღაც და მხოლოდ რჩევა სჭირდება თქვენი. რატომ მაინცდამაინც თქვენი? აი, რატომ.
ოცი წლის წინათ, სტუდენტობისას, ფილოსოფიის ისტორიაში ნიშანი ვერ მივიღე და ტირილით გამოვედი უნივერსიტეტიდან. მე მაშინ... დიახ... მე მაშინ კარგი გოგო ვიყავი, როგორც, საერთოდ, ყველა ცხრამეტი წლის გოგო ქვეყანაზე. თქვენ კი ეზოში შემოგვხვდით მე და ჩემს ამხანაგებს,_დიდი, კეთილი, ლამაზი და ლაღი."რატომ ტირიო? რატომ ტირისო?"_გვეკითხებოდით ხან მე, ხან ჩემს ამხანაგებს სრულიად პატარებივით, და რომ გაიგეთ, რატომაც ვტიროდი, შეწუხდით, დაიხარეთ, შუბლზე მომადეთ თითი,_"დაიმახსოვრე, შენს ერთ ცრემლად არა ღირს ყველა ფილოსოფოსი ერთად_სოკრატედან დღემდე. გაიმეორე! " _მე შევყოყმანდი._"გაიმეორე-მეთქი!"_თითქმის მიყვირეთ. მე გავიმეორე:_"ჩემსერთ ცრემლად არ ღირს ყველა ფილოსოფოსი"... "ყოჩაღო", და წახვედით, წახვედით რომაელი იმპერატორივით ხელაწეული, ვიღაც მამაკაცს მისალმებული.
მე უკვე ვიცოდი, თქვენ ვინც იყავით, გიყურებდით და ღიმილით ვიკავებდი ტირილს.
თქვენ, რა თქმა უნდა, არაფერი გახსოვთ ამ ამბიდან, მე კი მთელი შემდგომი წლები უძვირფასეს ავგაროზივით ვატარებდი თქვეს სიტყვებს, შუბლზე ახლაც ვგრძნობ თქვენს თითს. უცნაურად გეჩვენებად? არაფერია უცნაური,_ყველა ქალმა იცის ლამაზი წუთის ფასი. დაგინახავდით სადმე ქუჩაში, ანდა ტელევიზორში, ანდა, უბრალოდ, რადიოში ვიცნობდი თქვენს ხმას, და რაც არ უნდა ცუდად ვყოფილიყავი, წელში ვიმართებოდი და ვიღიმებოდი კიდეც. ცუდად კი... ცუდად ხშირად ვიყავი.
ვიცი, კარგ ტონად არ ითვლება საკუთარ გასაჭირზე სხვებთან ლაპარაკი, მაგრამ მე დღეს ყველაფერი მეპატიება.
ჩემი ცხოვრება უიღბლობის ჯაჭვად გამოიბა ბავშვობიდანვე. მამა ომიდან არ დაბრუნებულა. მე ის სიზმარში ნანახივით მახსოვს_მსხვილი, რკინასავით მაგარი მკლავები ჰქონდა, ყირაზე დგებოდა და ისე მიცინოდა და მელაპარაკებოდა. ხომ ხვდებით, რადაც გადაიქცეოდა იგი ჩემთვის ქალიშვილობაში! ოცდაერთის არ ვიყავი, რომ დედაც გარდამეცვალა. ერთადერთი ძმა, ჩემი მფარველი უსაყვარლესი ადამიანი, საჰაერო კატასტროფაში დაიფერფლა. პირველმა ქმარმა მიმატოვა, მეორე ქმარი, ჩუმი მანიაკი, მე მივატოვე. ხუთი წლის გოგონა ლეიკემიით დამეღუპა. ხვალ საოპერაციოდ გავყავარ სრულიად მარტო. მყავს გავლენიანი დეიდაშვილი, მაგრამ მე მას არ ვაწუხებ, არც სურს, რომ შევაწუხო. არც თქვენ... არავის, არავის შევაწუხებ.თქვენ მარტო ერთი პატარა რჩევა უნდა მომცეთ და მორჩა. როგორ შევხვდე საიქიოს კართან მდგარ ანგელოზებსა თუ, როგორ ჰქვიათ, არ ვიცი,_ ტარტაროზებს, საოპერაციო ოთახიდან გზის გაგრძელება თუ მათკენ მომიწევს. თუ გადავრჩი, მე ისევ გავრჯი ჩემს მხრებს, სხვა რომ არ იყოს, არავინ არაფერს იწყებს თავიდან ჩემს ასაკში,_თუ ვერ გადავრჩი, მითხარით, როგორ შევხვდე საიქიოს კარიბჭესთან მდგარ ანგელოზებსა თუ ტარტაროზებს.
შეშეინდით? განზე რატომ ეწევით ყურმილს? ნუთუ ასეთი უჩვეულოა ჩემი თხოვნა? მე მინდა, უბრალოდ, თქვენი ჭკვიანური რჩევის მიხედვით ვიქცეოდი იქაც, საიქიოშიც, მითხარით ორი სიტყვა და მორჩა. გიჭირთ? როგორ? "განაგრძეთ, თქვე... განაგრძეთ?" იმ სიტყვიანად? ჰა-ჰა-ჰა! კარგით! კარგით! ზუსტად ეგრე ვეტყვი. ახლა მშვიდობით! არა, არა, ვრჩებით უცნობებად, ასე სჯობს, ჩემთვისაც, თქვენთვისაც. არა, მშვიდობით! ექთანი მოდის. ღმერთი გფარავდეთ. ვერ მნახავთ. მშვიდობით!
მამაკაცმა ყურმილი დადო, წამოდგა, ხელები შარვლის ჯიბეებში ჩაიწყო და ფანჯარასთან მივიდა. ბნელში ჩაყუჩებულ ქალაქს წვრილი ყვითელი ნათურების ციმციმით ეძინა. ქუჩაში მანქანებიც აღარ მიმოდიოდნენ. რაღაც კვნესა ესმოდა. შემკრთადლი მობრუნდა, ტელეფონთან მივიდა, გაუბედავად დაადო ხელი ყურმლს და გაასწორა კვნესა შეწყდა.
რევაზ ინანიშვილი
No comments:
Post a Comment
please coment